.
| του Δημήτρη Καμπουράκη | |
Κατέβηκα στα Χανιά το Σαββατοκύριακο Σκηνή πρώτη: Μ’ έπιασε η ψυχή μου βλέποντας χιλιάδες τόνους πορτοκάλια πεσμένα μέσα στα βρεγμένα χόρτα και στις λάσπες, κάτω από τα δέντρα τους. Κανένας δεν τα μαζεύει. Σαπίζουν εκεί, μέσα στους τεράστιους πορτοκαλεώνες που κάποτε έφερναν ευμάρεια σε μεγάλες αγροτικές περιοχές του νομού. -«Γιατί ρε παιδιά, αφήνετε τα πορτοκάλια να πέσουν κάτω και να σαπίσουν;» ρώτησα στο καφενείο. - «Ο έμπορας τ’ αγοράζει με 10 λεπτά του ευρώ το κιλό. Εσύ θα τα έδινες;» μού απάντησαν όλοι με μια φωνή. - «Όχι» είπα με ειλικρίνεια. Σκηνή δεύτερη: Μ’ έπιασε επίσης η ψυχή μου όταν στην καφετέρια στο λιμάνι, πλήρωσα τον χυμό πορτοκαλιού 3,5 ευρώ. Και στην Αθήνα τόσο τον πληρώνω, αλλά είχε προηγηθεί η κουβέντα στο καφενείο και με χάλασε ο πολλαπλασιασμός που έκανα ασυναίσθητα. Ο αγρότης δηλαδή, για να πιει έναν χυμό πορτοκαλιού, πρέπει να πουλήσει 35 κιλά πορτοκάλια. Αν πάρει μαζί την οικογένεια του, πρέπει να πουλήσει μια ολόκληρη καρότσα του αγροτικού του. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου