.jpg)
Είναι εύκολο να αποδέχεσαι κάθε πολιτική επιλογή, σκύβοντας το κεφάλι και πιστεύοντας τυφλά τις επινοήσεις του εκάστοτε ηγέτη.
Είναι εξίσου εύκολο να αρνείσαι τα πάντα και να προσπαθείς να δικαιολογήσεις την άρνηση, με αστείες προφάσεις, ανούσια επιχειρήματα, παραπέμποντας σε μια ιδανική – σύμφωνα με τα πιστεύω σου – κατάσταση.
Το δύσκολο είναι να προσπαθείς να αλλάξεις τις υπάρχουσες καταστάσεις, να επιδιώκεις να γνωρίζεις την πραγματικότητα και να ζητάς μια ρεαλιστική πολιτική με στόχο την ανατροπή των αρνητικών δεδομένων που σε οδηγούν σε παράδρομους, που πολλές φορές απέχουν παρασάγγας από τα πιστεύω σου, τα σχέδια σου , τις υποσχέσεις σου.
Και αυτό ακριβώς αναδεικνύει και την μεγάλη ασθένεια συγκεκριμένων «παραγόντων», αυτοαναγορευόμενων «ηγετίσκων» , κατευθυνόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Γιατί τα γράφω;
Παρακολουθώ «εκστασιασμένος» τη συζήτηση για την οικονομική κατάσταση, τα σκληρά μέτρα, τις προσπάθειες της Κυβέρνησης και την παγωμάρα του κόσμου αλλά και των κομματικών στελεχών στο σύνολό τους.
Ένα μικρό μέρος εξ αυτών ανακαλύπτουν σήμερα – τι υποκρισία! – την «κόλαση».
Όταν ΟΛΟΙ γνωρίζουν ότι η κατάσταση της χώρας είναι οριακή! Τόσο που η ίδια η κοινωνία να έχει προεξοφλήσει , στο σύνολό της, την αναγκαιότητα σκληρών μέτρων.
Η ευθύνη είναι εύκολα αναγνωρίσιμη.
Και αποδόθηκε σε μεγάλο βαθμό και στις τελευταίες εκλογές.
Το μέγεθος της κατάρρευσης της οικονομίας και του κράτους το κρύψανε με χίλια δύο τερτίπια, με παραχάραξη δεδομένων, με λογιστικές αλχημείες, με ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.
Διέλυσαν το κράτος, ξεζούμισαν τους πόρους του, έκαναν πλιάτσικο .
Και τώρα;
Την ώρα της ευθύνης; Την ώρα που τα στελέχη οφείλουν να ενημερώσουν τον κόσμο, να δώσουν την πολιτική τους μάχη, να υπερασπιστούν την αναγκαιότητα να ορθοποδήσει και πάλι η χώρα;
Άλλοι κρύβονται στο καβούκι της κομματικής ιεραρχίας, άλλοι υπερασπίζονται τα «κεκτημένα», όχι των άλλων αλλά τα δικά τους, άλλοι σηκώνουν τη παντιέρα της επανάστασης απέναντι σε ποιόν;
Σε μια Κυβέρνηση τριών μηνών που καλείται να βγάλει τα «κάστανα από τα φωτιά»;
Εύκολα διαφωνείς με μέτρα σκληρά και καθόλου δημοφιλή. Δύσκολα προτείνεις διέξοδο. Και ακόμα πιο δύσκολα ξεφεύγεις από τη στενή συντεχνιακή λογική που επικρατεί.
Αλλά και από την κομματική νοοτροπία του: Υπάρχει αναγκαιότητα για μέτρα και τομές αρκεί να μην αγγίζουν εμένα, τους κολλητούς μου και το «περιβάλλον» μου.
Αν δεν σταθεί η χώρα στα πόδια της. Αν δεν ανατρέψουμε την εικόνα του «επαίτη» της Ε.Ε., αν δεν ξεδιπλώσουμε τις μεγάλες δυνάμεις του λαού μας, το να σκεφτόμαστε το πολιτικό κόστος στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, είναι η αποθέωση της μικροπολιτικής.
Αν το κόμμα και τα στελέχη του δεν το καταλαβαίνουν τότε απλά αποδεικνύουν την «αρρώστια» ενός συστήματος που δεν γιατρεύεται αλλά ανατρέπεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου