Ήταν ένα Σαββατοκύριακο με κέρδη και απώλειες για το Γιώργο Παπανδρέου. Κέρδισε ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, κέρδισε τη στήριξη του Σαρκοζί και λίγο-πολύ της Μέρκελ. Έχασε τον Παπουτσή και λίγο-πολύ το Σκανδαλίδη. Ο απολογισμός δεν συνιστά και πολιτική πανωλεθρία για τον πρωθυπουργό, ενώ ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μάλλον θα το αντέξει...Οι δημοσκοπήσεις δεν λένε πάντα την αλήθεια. Αλλά το γεγονός ότι μια κυβέρνηση, και μάλιστα του ΠΑΣΟΚ, παίρνει τέτοια μέτρα και ταυτόχρονα ανοίγει η ψαλίδα με την αξιωματική αντιπολίτευση, που αρχίζει να αντιμετωπίζει υπαρξιακά πολιτικά ζητήματα, δείχνει πως οι πολίτες έχουν καταλάβει το βάρος της συγκυρίας πολύ περισσότερο από βασικούς παράγοντες του συστήματος, μέσα και έξω από το κυβερνητικό κόμμα.
Γιατί συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Η κοινωνία καταλαβαίνει καλύτερα γιατί οι κίνδυνοι δεν είναι κάπου μακριά. Τους βλέπει μπροστά της, στην καθημερινότητά της, κάτι που δεν συμβαίνει με τους βολεμένους παράγοντες του συστήματος και την ασφάλεια που η ιδιότητα αυτή για τόσα χρόνια τους έχει κατοχυρώσει. Νομίζω ότι μια μικρή ιστορία έχει πάρα πολλά να πει για την ωριμότητα και, γιατί όχι, τη στωικότητα που δείχνει η κοινωνία απέναντι σε άγριες αποφάσεις που πονάνε.
Είναι μια ελληνική επιχείρηση – εισαγωγική και εμπορική. Ο ορισμός του μικρομεσαίου. Οι δουλειές πάνε καλά. Και η εταιρεία κοντεύει να κλείσει και ο ιδιοκτήτης να καταστραφεί. Πώς; Μα αφού η δουλειά πάει καλά και τα εμπορεύματα πουλάνε και ο κόσμος ακόμη αγοράζει. Ναι, αλλά ο συνδυασμός της κρίσης με την κατάρρευση της εικόνας της χώρας της στο εξωτερικό τον οδηγεί κατά κρημνόν.
Όπως όλοι οι έμποροι, ο άνθρωπος αυτός έχει επιταγές από πελάτες του. Και, φυσικά, όπως οι περισσότεροι δεν πληρώνουν – ή, πάντως, πληρώνουν πολύ αργότερα από ό,τι θα έπρεπε. Ο ίδιος, για να κρατήσει την πελατεία, κάνει την τράπεζα, ή αναγκάζεται να δανειστεί από την τράπεζα για το ρευστό που δεν μπαίνει στο ταμείο. Δεν είναι αυτό που φοβάται.
Εκτός από πελάτες, έχει και προμηθευτές. Όχι στην ανθελληνική Γερμανία. Στην Ιταλία και την Ισπανία – που είναι σαν κι εμάς, ας πούμε, αλληλέγγυοι του νότου και ελλειμματικοί. Και είχε μια τρομερή έκπληξη: πριν από λίγες μέρες πήγε να πάρει εμπόρευμα για την επόμενη σαιζόν. Πάντοτε του έδιναν τρεις-τέσσερις μήνες περιθώριο για την εξόφληση. Αυτή τη φορά άκουσε το εξής τρομερό (για τη χώρα και την επιχείρησή του). “Είσαι Έλληνας; Εσείς καταρρέετε. Θέλουμε τα λεφτά μπροστά”. Ναι, έτσι ακριβώς. Όχι εξόφληση με την παραλαβή. Όλα μπροστάντζα, προκαταβολή με την παραγγελία. Μπορεί να ζήσει έτσι επιχείρηση;
Ίσως σήμερα αυτοί οι προμηθευτές, έχοντας ακούσει, που θα το ακούσουν, πως οι Ευρωπαίοι θα σώσουν, αν χρειαστεί, την Ελλάδα, να αλλάξουν γνώμη. Κι αν δεν γίνει σήμερα, θα γίνει αύριο. Και μόνον αυτό να έχει καταφέρει ο Παπανδρέου το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και αύριο στην Ουάσιγκτον. Γι' αυτή την καθημερινή πραγματικότητα δεν έχουν ακόμη και μέσα στην πίεση καμμία κοινωνική απήχηση οι ανεύθυνες κριτικές, είτε από παρωχημένη αντιπολιτευτική υποχρέωση είτε από παλαιάς κοπής κεκτημένη εσωκομματική ταχύτητα.
Ο έμπορος της ιστορίας μας ξέρει από πού ελπίζει και από τι κινδυνεύει. Το ξέρουν, εξίσου, και οι λίγοι υπάλληλοί του. Το ξέρουν, επίσης, τα μέλη της οικογένειάς του που δουλεύουν στο Δημόσιο. Όλοι ξέρουν – απλώς έως τώρα κάναμε πως δεν ξέραμε.
Αυτό σημαίνει αλλαγή του κλίματος στην οικονομία. Και είχε δίκιο ο Παπανδρέου όταν παλιότερα έλεγε ότι το παν είναι το κλίμα. Στην πράξη, όμως, κι όχι στις νεφελοθεωρίεςπου εκείνη την εποχή απλώνονταν σαν όνειρο και κόστισαν μερικούς ακριβούς μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου