Γιατί απεργούμε; Θέλουμε πραγματικά να πάρει η κυβέρνηση πίσω τα μέτρα;

Γιατί γίνονται οι απεργίες; Χτες ήταν η τρίτη φορά που απεργήσαμε όλοι, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων, μέσα σε ένα μήνα. Με ποια λογική κηρύσσεται μια απεργία; Για να ξεθυμάνουμε; Για να ξεχαρμανιάσουμε; Για να βγάλουμε το άχτι μας; Για να πούμε πως κάναμε το συνδικαλιστικό μας καθήκον; Για να μην έχουν να μας λένε; Για να αισθανθούμε καλύτερα, επειδή δεν έχουμε πρόχειρα εκείνα τα κινέζικα μπαλάκια που παίζει κανείς στο χέρι του για να διώξει το άγχος; Εν τέλει, τα κίνητρα μιας απεργίας είναι ψυχολογικά ή συνδικαλιστικά;

Γιατί εάν είναι συνδικαλιστικά πρέπει να έχει το θάρρος κάποια συνδικαλιστική ηγεσία να δηλώσει ευθαρσώς ποιο θεωρεί μέτρο επιτυχίας των απεργιακών κινητοποιήσεων. Πότε, δηλαδή, θα ήταν ικανοποιημένοι οι απεργοί και οι ηγεσίες τους. Η απεργία και οι διαδηλώσεις έγιναν κατά των μέτρων – πείτε τα μέτρα λιτότητας, πείτε τα μέτρα δημοσιονομικής συγκράτησης, πείτε τα μέτρα σωτηρίας από την πτώχευση, τα μέτρα ίδια είναι.

Αφού, λοιπόν, δεν θέλουμε τα μέτρα – ας το ακούσουμε από κάποιο στόμα. Δεν μιλώ φυσικά για το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ που έχουν καθαρή θέση – κι όσοι πιστοί προσέρχονται, χωριστά και με τη δική τους λογική, σεβαστή, κατανοητή και, ασφαλώς, μονήρη και ακατάλληλη για όσους δεν θέλουν την πλήρη ρήξη με το μόνο οικονομικό σύστημα που καλώς ή κακώς λειτουργεί σήμερα στον κόσμο.

Αλλά από τους υπόλοιπους, από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, είναι προϋπόθεση καθαρών θέσεων, όρος ειλικρίνειας στις σχέσεις τους με τους εργαζομένους που εκπροσωπούν αλλά και με το σύνολο της κοινωνίας να δηλωθεί ρητά και απερίφραστα ο στόχος της απεργίας. Θέλουν να πάρει η κυβέρνηση πίσω τα μέτρα; Θα ήθελαν χτες το βράδυ, γυρίζοντας από την Αμερική, ο Παπανδρέου να έκανε ένα διάγγελμα και να έλεγε “εντάξει, δεν θα θέλει η πλειοψηφία, τα ανακαλούμε όλα”;

Ή, μήπως, οι αντιδράσεις εκδηλώνονται εκ του ασφαλούς, με τη βεβαιότητα ότι και η απεργιακή γυμναστική θα αναζωογονήσει ένα ημιθανές συνδικαλιστικό κίνημα, που η απήχησή του περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο δημόσιο τομέα και τις παρυφές του, και ταυτόχρονα τα μέτρα θα ληφθούν, ώστε στο τέλος του μήνα οι μισθοί, έστω αυτοί οι μειωμένοι, να καταβληθούν.

Για τους δημοσιογράφους υπάρχει ένα ακόμη ερώτημα: ενώπιον αυτής της συγκεκριμένης κρίσης, που δεν αμφιβάλλουμε ότι αφορά το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας, πόσες φορές ακόμη η συνδικαλιστική μας υποχρέωση θα μας φέρει (όσους τελοσπάντων...)ανακόλουθους με όσα με δημόσιο λόγο υποστηρίζουμε; Πλησιάζουμε στα όρια.

http://www.freecity.gr/index.php