Xάσαμε τη συναίνεση. Ε, και; Και που την είχαμε, τι κερδίζαμε; Αλήθεια, τι απέδωσε αυτό το δίμηνο της υποτιθέμενης συναίνεσης στη χώρα; Μήπως έγιναν λιγότερες απεργίες επειδή ο κ. Σαμαράς δεν ανέβαζε τους τόνους; Μήπως έσπασαν νωρίτερα τα αγροτικά μπλόκα επειδή (ορθώς) δεν επιδοκίμασε την πρακτική της διάλυσης των εθνικών μεταφορών με τη μορφή εκβιασμού; Όλα συνέβησαν όπως ακριβώς θα συνέβαιναν κι αν είχαμε άγριες κόντρες στη Βουλή.Τι είδους συναίνεση ήταν αυτή; Ήταν μια συναίνεση προϊόν πολιτικής επιλογής ενός κόμματος και ενός αρχηγού που συναισθάνθηκε το βάρος της ευθύνης για το ότι παρέδωσε τη χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας; Όχι μεταφορικής, πολιτικής χρεωκοπίας -γι'αυτήν άλλωστε μίλησαν οι δέκα μονάδες- αλλά πραγματικής οικονομικής χρεωκοπίας και πλήρους διεθνούς απαξίωσης; Δεν ήταν.
Απόδειξη ότι ο κ. Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία, εκτός από το να ψελλίζουν κάτι διακριτικές ατακούλες που μεταφράζονται σε τίτλους για “αποστάσεις” από την κυβέρνηση Καραμανλή,δεν έχει πει λέξη για το μέτρο, την έκταση, το βάρος των ευθυνών αυτής της “νέας διακυβέρνησης” - αν θυμάστε τη ρουσοπουλική ορολογία.
Και η Ντόρα χρειάστηκε να χάσει πρώτα τη μάχη για την ηγεσία για να θυμηθεί μόλις τώρα ότι δεν υπάρχει χρεωκοπία χωρίς ευθύνη.
Όσο για τον ίδιο τον κ. Καραμανλή, η τύχη του αγνοείται. Ούτε μια λέξη, ούτε μια συνέντευξη, ούτε μια δήλωση. Ούτε ίχνος δημόσιας απολογίας, ούτε δείγμα εξήγησης. Άκρα σιγή – βαριά κι ασήκωτη η σιωπή για τον ίδιο, την παράταξη και το όνομά του.
Αλλά ακόμη και τέτοια, πολιτικά ελλειμματική, η συναίνεση είχε ένα επιπλέον έλλειμμα. Ακόμη κι έτσι ήταν μερική, κουτσουρεμένη, μίζερη. Πρακτικά, ποιό ήταν το αποτέλεσμά της; Πώς εκφράστηκε αυτό το δίμηνο; Η Νέα Δημοκρατία συμφώνησε με την αύξηση των φόρων στα ποτά και τα τσιγάρα. Περί αυτού πρόκειται. Αυτό ήταν το αποτύπωμα της συναίνεσης, που απολέσαμε για χάρη της εξεταστικής.
Δεν συμφώνησε ούτε με την αύξηση στα καύσιμα (μικρότερη από όση χρειαζόταν), ούτε με την αύξηση του ΦΠΑ (που έρχεται), ούτε με κάτι άλλο δημοσιονομικά αξιοσημείωτο – και φυσικά ήθελε να προσλάβουμε και άλλους 30.000 δημοσίους υπαλλήλους από τα stage για να βγουν οι εταίροι από το ταβάνι του κτιρίου της Κομισιόν.
Το πρόβλημα δεν είναι στη συναίνεση. Είναι στις αποφάσεις. Το τι χρειάζεται η χώρα είναι απολύτως σαφές. Τα μέτρα τα ξέρουμε. Ας τα πούμε. Όλα μαζί – όχι λίγα-λίγα, όχι να σέρνονται, όχι ως απειλή που παγώνει τους ανθρώπους και μαζί την αγορά. Αλλά ως κοινή απόφαση να προχωρήσει η χώρα σε ένα συγκεκριμένο δρόμο. Η μόνη συναίνεση που έχει σημασία είναι της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου