''Ο Αδύναμος Κρίκος...''

    Η οικονομική περιπέτεια της Ελλάδας

     Τα βλέμματα όλων των Ευρωπαίων είναι στραμμένα επάνω της τη στιγμή που οι κερδοσκόποι επιχειρούν να αποσταθεροποιήσουν μέσω αυτής ολόκληρη την ευρωζώνη.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα.

        Δεν θα ήταν όμως ο πιο ''αδύναμος κρίκος'' η Ελλάδα αν δεν υπήρχε η άρνηση από μέρους της Γερμανίας να παράσχει άμεση βοήθεια στην Ελλάδα, κάτι που θα μπορούσε να κάνει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αν του είχε επιτραπεί να παρέμβει.
      Είναι γνωστή η μεγάλη διστακτικότητα της Γερμανίας, η οποία οφείλεται τόσο στον ισχυρό ρόλο που εχει ανάμεσα στο  «σκληρό πυρήνα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο και στην ίδια την παράδοση της χώρας που θεωρεί ότι είναι η πιο ''ενάρετη'' από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ και δυσκολεύεται να δεχτεί ότι θα πληρώσει τον λογαριασμό για τις ασυνέπειες άλλων.
      Είναι τουλάχιστον ''περίεργο''  τώρα, το ότι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κυρίως οι Γερμανοί ύστερα από σχεδόν δύο μήνες αφυπνίστηκαν και ανησυχούν για την τύχη του ευρώ.
    --Μήπως επιθυμούσαν την υποτίμησή του έναντι του δολαρίου για να γίνουν πλέον ανταγωνιστικά τα βιομηχανικά προϊόντα τους;
    --Μήπως τρόμαξε τους Γερμανούς το γεγονός ότι η Κίνα τους υποβάθμισε στη δεύτερη θέση στις εξαγωγές;
      Πώς να ερμηνευθεί διαφορετικά η προσπάθεια του υπουργού Οικονομικών κ. Σόιμπλε να ''πείσει'' τους κερδοσκόπους ότι η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» της ΕΕ και θα αφεθεί στην τύχη της!
      Αυτή η τάση της γερμανικής απομόνωσης ήταν που οδήγησε την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να αντιταχθεί στην ιδέα ενός ευρωπαϊκού σχεδίου αναθέρμανσης της οικονομίας σαν αντίδοτο στην κρίση.
     Ετσι η Ε.Ε περιορίστηκε στο άθροισμα μια σειράς εθνικών σχεδίων, κάτι που ομολογουμένως δεν αποτελεί δείγμα ενότητας.
    Το δίδαγμα που αντλούμε από τις «εύθραυστες» οικονομίες της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, αν και αυτές δεν είναι οι μόνες οικονομικά «αδύναμες» χώρες, δεν είναι ότι πρέπει να αφεθούμε στη δίνη των ελλειμμάτων, ούτε όμως και ότι τα ελλείμματα είναι από μόνα τους επικίνδυνα.
   Συνεπώς οφείλουν να εφαρμόσουν προγράμματα σταδιακής μείωσης των ελλειμμάτων προκειμένου να επιστρέψουν σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να πραγματοποιήσουν ''δομικές αλλαγές'' οι οποίες θα οδηγήσουν μεσοπρόθεσμα σε συνθήκες οικονομικής ανάρρωσης.