Το πρόβλημα δεν είναι η υπερκατανάλωση ή το πρότυπο που είναι καταναλωτικό.

Το πρόβλημα δεν είναι η υπερκατανάλωση ή το πρότυπο που είναι καταναλωτικό.

Το να μην καταναλώνεις περισσότερο απότι παράγεις είναι σώφρων και σωστή τακτική για ένα άτομο ή μια χώρα. Ο καθένας θα πρέπει να προσέχει το ισοζύγιο των οικονομικών του, το ίδιο και η Ελλάδα, το ίδιο ίσως και μια οικονομική ζώνη όπως η Δύση.

Αλλά αυτή η έννοια δεν υφίσταται για μια κλειστή οικονομία όπως η παγκόσμια.

(Με εξαίρεση την σπατάλη των φυσικών πόρων, αν και αυτό θεωρητικώς μπορεί να ξεπεραστεί και ούτε είναι το σημερινό πρόβλημα).

Παγκοσμίως οι άνθρωποι είναι αδύνατον να καταναλώσουμε περισότερα απόσα παράγουμε, το πολύ που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταναλώσουμε ακριβώς αυτά που παράγουμε.
Μιας στιγμής σκέψη αρκεί για να το καταλάβουμε αυτό!

Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να ΥΠΟΚΑΤΑΝΑΛΩΣΟΥΝ, αυτό συμβαίνει ενίοτε και αυτο είναι το παγκόσμιο πρόβλημα.

Ο περιβόητος υπερδανεισμός της Δύσης είναι επακόλουθο και συγκάλυψη του γεγονότος οτι το παγκόσμιο εισόδημα δεν αρκεί για να καταναλώσουν οι άνθρωποι εκείνα ακριβώς που παράγουν! (Οι τραπεζικές και πιστωτικές κρίσεις είναι από εκείνες που ο δανειστής κάνει περισσότερο θόρυβο και πάταγο από τον δανειζόμενο.)

Προ(σ)καλώ οποιονδήποτε οικονομολόγο να διορθώσει το λάθος στις παραπάνω απλές σκέψεις.