Η συμφιλίωση μ’ έναν κόσμο στον οποίο δεν έχουν μείνει πια πολλές βεβαιότητες, είναι μια, πράγματι, δύσκολη υπόθεση. Χρόνια τώρα παιδευόμαστε μ’ αυτήν. Ίσως, μάλιστα, γιατί οι ελάχιστες βεβαιότητες που έχουν απομείνει δεν είναι καθόλου ευχάριστες. Τουλάχιστον, όμως, δύο απ’ αυτές μοιάζουν αναμφισβήτητες.Η μία προκαλεί τον πολιτικό μας πουριτανισμό. Η δεύτερη πληγώνει την κοινωνική μας ευαισθησία. Η πρώτη, όμως, ισχύει από συστάσεως καπιταλισμού. Η δεύτερη επιβεβαιώνεται εδώ και δύο σχεδόν αιώνες. «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», λέει η πρώτη. «Καμία πατρίδα δεν υπάρχει χωρίς κεφάλαιο», λέει η δεύτερη.
Υπάρχει και μια τρίτη που προστέθηκε στις μέρες μας: «Δεν υπάρχει κεφάλαιο, αν δε βρεθούν αυτοί που θα στο δανείσουν». Αυτοί, όμως, που δανείζουν ζητούν ανταλλάγματα. Και όταν είναι ξένοι ζητούν ανταλλάγματα που αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία. Ο εθνικός μας εγωισμός εξεγείρεται. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι δικό τους.
Σε πείσμα αυτής της πραγματικότητας, ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε το δικό του δρόμο. Έβαλε ένα δύσκολο στοίχημα. Μεγάλου πολιτικού ενδιαφέροντος. Υψηλού, όμως, εθνικού ρίσκου. Η αισιοδοξία του ότι θα το κερδίσει είναι σίγουρα ελπιδοφόρα. Η πεποίθησή του, όμως, προφανώς εναποτίθεται εκεί που το Σύνταγμα εναποθέτει την τήρησή του: στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου