Αυτοί που έχουν συμφέρον πια να μην ανήκουμε στο ευρώ είναι όλο και περισσότεροι, οικονομικά ισχυρότεροι και με μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.

Θα μείνω σε δύο σημεία από τη συνέντευξη Βγενόπουλου. Το πρώτο αφορά τα επιχειρηματικά. Ο κ. Βγενόπουλος διαπραγματεύθηκε και συμφώνησε με τη συγχώνευση της Ολυμπιακής του με την Aegean του κ. Βασιλάκη, με τον οποίο όχι απλώς διαπληκτιζόταν αλλά τον κατηγορούσε έως προχθές για διαπλοκή και παρανομίες. Άραγε ισχύουν σήμερα οι αιτιάσεις;

Και, επίσης, ο κ. Βγενόπουλος είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο ίδιος που ήθελε να αγοράσει τον ΟΤΕ και είχε γίνει μαλλιά-κουβάρια με τον Αλογοσκούφη που δεν του τον έδινε. Μπορεί κανείς να δει πίσω από όλα αυτά το ιδεολογικό όραμα ενός φωτισμένου επιχειρηματία. Μπορεί πάλι να διακρίνει πως στο σκληρό κόσμο των επιχειρήσεων, οι απόψεις μεταβάλλονται ανάλογα με τη κατάσταση του ταμείου.

Και οι δύο αυτές ενδείξεις μας υποβάλλουν την υπόνοια ότι η πολλή θεωρία έχει απλή εξήγηση: σώθηκαν τα λεφτά.

Το δεύτερο θέμα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη χώρα, τους πολίτες, την κοινωνία και ένα παίγνιο που διεξάγεται στο παρασκήνιο και τις πλάτες τους. Ο κ. Βγενόπουλος, αφού έκανε μήνυση σε όλη την πολιτική ηγεσία της χώρας, ανέλαβε να πει αυτό που έως τώρα μόνον ψιθυριζόταν. “Μήπως θα ήταν καλύτερα να βγούμε από την ΟΝΕ;” Αυτό είναι το σημαντικό της συνέντευξης.

Ότι για πρώτη φορά ένας βασικός πυλώνας του επιχειρηματικού κόσμου, ένας μεγάλος παίκτης του οικονομικού συστήματος ανοίγει παράθυρο για την ακύρωση της μεγαλύτερης κατάκτησης της Ελλάδας μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, τη συμμετοχή στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Αναλαμβάνει να ανοίξει τη συζήτηση για τους όρους της περιθωριοποίησης, να προετοιμάσει την κοινωνία για να δεχτεί και ίσως να πρωταγωνιστήσει στην απαξίωση της χώρας και τη συντριβή της προσδοκίας πως μπορεί να συγκαταλέγεται στην πρώτη ταχύτητα στην Ευρώπη και, μέσα από αυτήν, στον κόσμο.

Μπορεί κανείς να δει, βέβαια, μια θεμιτή φιλοσοφία ενός επιχειρηματία, ίσως και μια συνεκτική άποψη ενός οικονομολόγου (αν ήταν ο κ. Βγενόπουλος). Μπορεί πάλι και εδώ να δει τη σκληρή λογική του χρήματος. Τα κεφάλαια που διαχειρίζεται είναι δύο προελεύσεων: αραβικά (από το Ντουμπάι) και εφοπλιστικά. Τι κοινό έχουν; Προέρχονται και τα δύο από δραστηριότητες που αποτιμώνται σε δολλάρια. Όσοι συναλλάσσονται σε δολλάρια θα προτιμούσαν χίλιες φορές η Ελλάδα να μην ανήκει στη ζώνη του ευρώ.

Και για τη χώρα αρχίζει να δημιουργείται ένα μείζον ζήτημα. Ότι αυτοί που έχουν συμφέρον πια να μην ανήκουμε στο ευρώ είναι όλο και περισσότεροι, οικονομικά ισχυρότεροι και με μεγαλύτερη πολιτική επιρροή. Όσοι έχουν συμφέρον να μείνουμε στο ευρώ, οι απλοί πολίτες που θα τους εξαφάνιζε τις περιουσίες ο πληθωρισμός, για να μην πω τα όσα άλλα για τη χώρα, είναι ασθενέστεροι, πιο πιεσμένοι από την κρίση και χωρίς δυνατή φωνή.

Η πολιτική τάξη έχει πια κεντρικό ρόλο. Και ήρθε η ώρα να την ακούσουμε απέναντι στις σειρήνες της (εξαιρετικά συμφέρουσας για τις ίδιες) καταστροφής.