Έχουμε πια τον οδικό χάρτη. Να δούμε αν έχουμε και το κουράγιο, και το απόθεμα δυνάμεων, να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής. Δεν θα είναι περίπατος. Θα είναι τρέκινγκ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Θα είναι μάουνταιν μπάικινγκ. Όποιος σταματήσει την ορθοπεταλιά, πέφτει. Και δεν υπάρχει επιστροφή στην αφετηρία. Αν πέσουμε, θα είμαστε οριστικά εκτός παιχνιδιού.Ακούω σήμερα μια κριτική στο πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης του τύπου ότι “δεν έπεισε τις αγορές”. Υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία είναι πως το πρόγραμμα δεν είναι κατάλληλο. Η άλλη είναι πως δεν μας πιστεύουν. Νομίζω ισχύει το δεύτερο. Γιατί δηλαδή; Εμείς, στη θέση τους, θα μας πιστεύαμε. Με πόσα ψέμματα δεν τους έχουμε φλομώσει μέχρι τώρα; Έχουν κάποιο ιδιαίτερο λόγο να αλλάξουν άρδην τη γνώμη τους για μας και να δεχτούν ότι γίναμε οι ειλικρινέστεροι κομπιναδόροι της Ευρώπης;
Υπήρχε τρόπος να ενθουσιάσουμε αμέσως τις αγορές; Φυσικά. Να κόψουμε, ας πούμε, 10% από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Τι θα σήμαινε αυτό, όμως; Θα σήμαινε ότι η αναξιοπιστία, που χτίσαμε επιμελώς τα τελευταία χρόνια, δεν θα ήταν μόνο η βάση της εικόνας μας στον κόσμο. Θα ήταν και ο θεμέλιος λίθος της πολιτικής της χώρας.
Είναι ηλίου φαινότερο ότι οι δημόσιες δαπάνες στα σημερινά ποσοστά δεν είναι βιώσιμο μέγεθος. Αλλά το ελληνικό Δημόσιο χρειάζεται φθηνότερους δημοσίους υπαλλήλους; Είναι χρυσοπληρωμένοι; Οι περισσότεροι όχι. Χρειάζεται λιγότερους υπαλλήλους, καλύτερους υπαλλήλους, και υπαλλήλους που να αμοίβονται διαφορετικά ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι ανάλογα με τη δυνατότητά τους να εκβιάσουν το κράτος, τον υπουργό και το σύστημα. Αυτά θέλουν χρόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου