Μια διδακτική ιστορία

του Δημήτρη Καμπουράκη
(Μια χαριτωμένη συμβολή στον δημόσιο διάλογο για το ασφαλιστικό)

Συνταξιούχος υπάλληλος ασφαλιστικού ταμείου που από χρόνια έχει συγχωνευτεί στο ΙΚΑ, μου διηγήθηκε μια ωραία ιστορία από τα παλιά. Από τον καιρό της δραχμούλας, που απαντά στο ερώτημα, “που πήγαν τα λεφτά” ή έστω “που πήγαν κάποια από τα λεφτά”. Μιλούσε όμορφα ο καλός συνταξιούχος. Τυπικά και σοφά μαζί. Κι έβαζε μέσα στον λόγο του, όταν ήθελε να δώσει έμφαση στις λέξεις, το «κύριε μου»…:
«Παίρνει εκείνη την εποχή, κύριε μου, μια απόφαση το Διοικητικό Συμβούλιο, να κάνουμε καταμέτρηση της ακίνητης περιουσίας του ταμείου, ώστε να γίνει δυνατή η αξιοποίηση της. Η περιουσία μας ήταν πολύ μεγάλη, αλλά διάσπαρτη σ’ όλη την Ελλάδα σε διαμερίσματα, οικόπεδα, μαγαζιά, αγροτεμάχια, δασικές εκτάσεις, κλπ. Τα πιο πολλά ήταν νοικιασμένα με γελοία μισθώματα, ορισμένα ήταν άδεια και ρήμαζαν, άλλα καταπατημένα. Πραγματικό χάος. Μέχρι παλιούς πίνακες ζωγραφικής μεγάλων καλλιτεχνών είχαμε και έπιπλα αντίκες, που κανένας δεν γνώριζε την πραγματική αξία τους. Θεώρησα την πρωτοβουλία πολύ σωστή.Πήρα εντολή από τον Διευθυντή να προτείνω τρόπο υλοποίησης της απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου. Λέω κύριε μου: Τρεις υπάλληλοι των οικονομικών υπηρεσιών μαζί με μένα είναι υπεραρκετοί. Θα δουλεύουμε δύο επιπλέον απογεύματα κάθε βδομάδα και το πολύ σε τέσσερις μήνες θα έχει τελειώσει η συγκέντρωση και η αξιολόγηση της περιουσίας του ταμείου. Κάθε απόγευμα υπερωρίας πληρωνόταν τότε 300 δραχμές. Κάντε τους πολλαπλασιασμούς, κύριε μου. Είχαμε 8 υπερωρίες τον μήνα επί 4 υπαλλήλους επί 4 μήνες, σύνολο κόστους της επιτροπής 38.400 δραχμές. Ο Διοικητής του ταμείου απέρριψε την πρόταση, με την αιτιολογία ότι τα χρήματα ήταν πολλά και ο πάρεδρος δεν θα ενέκρινε τόσες υπερωρίες διότι δεν το επέτρεπε ο νόμος.


Θεώρησα ότι το θέμα πάγωσε, όπως όλα τα θέματα του δημοσίου. Όμως, λίγους μήνες αργότερα, κοινοποιείται στις υπηρεσίες ένα έγγραφο να χορηγήσουν στοιχεία σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία μετά από δημόσιο διαγωνισμό είχε αναλάβει την καταμέτρηση και αξιολόγηση των περιουσιακών στοιχείων του ταμείου. Βρίσκω μέσω ενός συναδέλφου τα πρακτικά της συγκεκριμένης συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου και τι βλέπω, κύριε μου; Είχαν δώσει τη δουλειά στον ιδιώτη για 4.000.000 δραχμές!!! Έφριξα. Ανέβηκα στον Διευθυντή που θεωρούσα έντιμο άνθρωπο και διαμαρτυρήθηκα. «Είναι δυνατόν κύριε Διευθυντά, του λέω, να είναι παράνομες οι 38.400 δραχμές και νόμιμα τα 4.000.000 δραχμές για την ίδια δουλειά;» Ήταν αρχές Ιουνίου θυμάμαι. Ήμουν αποφασισμένος να κάνω αναφορά, όμως δυο μέρες αργότερα μού έρχεται ένα έγγραφο ότι για τις αυξημένες ανάγκες της καλοκαιρινής περιόδου, αποσπώμαι για τρεις μήνες στη Μυτιλήνη. Ως τότε, αυτές οι αποσπάσεις γινόντουσαν μόνο εθελοντικά. Κατάλαβα αμέσως…»


«Έγινε τελικά η καταμέτρηση;» ρώτησα τον καλό συνταξιούχο.
«Που να ξέρω; Ότι στοιχεία μού ζήτησαν πάντως, εγώ τα έδωσα.»
«Καμιά καλύτερη αξιοποίηση της περιουσίας, έγινε στη συνέχεια;» ξαναρώτησα.
«Δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο»
«Και τελικά, εσείς τι κάνατε;»
«Έβγαλα τον σκασμό, κύριε μου.»

protagon.gr