Tax the greedy, not the needy!

http://grbloopers.blogspot.com/


Με το σύνθημα αυτό των Ιρλανδών στο στόμα θα έπρεπε να διαδηλώνουν σήμερα όλοι οι Έλληνες τον θυμό τους εναντίον του αλήτικου καπιταλισμού και των διαπλεκόμενων κυβερνήσεων των απλήστων, που οδηγούν τη χώρα στη χειρότερη μορφή εξάρτησης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιδιόμορφη, αντιπαραγωγική προσαρμογή της Ελλάδας στην παγκοσμιοποίηση, την στιγμή κατά την οποία η χώρα δεν είχε λύσει βασικά δομικά προβλήματα θεσμικού και οικονομικού χαρακτήρα, κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν να έριξε κανείς έναν παράλυτο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, περιμένοντας ότι θα κολυμπήσει μέχρι την ακτή.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη μπορεί να την σώζει από μια τυπική μορφή χρεοκοπίας, αλλά εκθέτει την ελληνική κοινωνία σε μεγαλύτερους κινδύνους από ότι αν σήμερα η κυβέρνηση δήλωνε «δυστυχώς πτωχεύσαμε».

Εγώ φίλοι σήμερα θα έλεγα: Δυστυχώς δεν μας επιτρέπουν να πτωχεύσουμε!
Και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα στη διαχείριση των μακροοικονομικών από την κυβέρνηση που κάνει λάθος να εκφράζει ικανοποίηση από την δήθεν στήριξη εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όσοι γνωρίζετε τα βασικά από την επιστήμη της μακρο-οικονομικής ανάλυσης, θα αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι ότι η Επιτροπή με τις δηλώσεις αξιωματούχων της στηρίζει το οικονομικό σύστημα της «Φρανκφούρτης» και όχι ασφαλώς την ελληνική οικονομία.

Η κατάρρευση των μακροοικονομικών μεγεθών στην Ελλάδα, εξαιτίας του μικρού όγκου της ελληνικής οικονομίας, ως λόγου του συνολικού μεγέθους της Οικονομίας της Ευρωζώνης, μόνον ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τα επιτόκια και την αξία του νομίσματος. Αυτό σε πραγματιστικό επίπεδο. Στη normative όμως διάσταση του σύγχρονου Ευρωπαϊσμού, η ζημία είναι μεγάλη, καθώς διαρρηγνύεται το σύστημα της «ενσωμάτωσης» και επηρεάζεται η αντίστοιχη κουλτούρα που συνηγορεί υπέρ μιας ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης, κατ’ αρχήν στην ευρωζώνη και κατά δεύτερο λόγο σε ολόκληρο το πλαίσιο της Ένωσης.

Η οικονομία της χώρας διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, η οποία ασφαλώς συνδέεται με μία γενικότερη κρίση πολιτισμική, πολιτική, θεσμική, γεωπολιτική, γεωστρατηγική, καθώς η χώρα καθυστέρησε πολύ στη φάση ένταξής της στην παγκοσμιοποιημένη μορφή του ευρωπαϊσμού. Η καθυστέρησή της οφείλεται στις προηγούμενες δομικές κοινωνικο-οικονομικές παραμέτρους που χαρακτήριζαν το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας. Και με αυτήν την έννοια, λοιπόν, η μεταπολίτευση απέτυχε, οι πολιτικοί φορείς και η πολιτική ηγεσία της χώρας επίσης απέτυχαν και σήμερα βρισκόμαστε σε μία μοναδική κατάσταση, όπου η κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει crisis management με remote control. Επιχειρεί, με άλλα λόγια, να ελέγξει τα ανεξέλεγκτα, ή αυτά που βρίσκονται έξω από την ουσιαστική δικαιοδοσία της.

Η χώρα είναι ήδη μέρος της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης. Σε ότι αφορά στα μακροοικονομικά, η κυβέρνηση απλώς διαμεσολαβεί μεταξύ του ευρωπαϊκού κέντρου και της ελληνικής κοινωνίας και αγοράς. Αυτή είναι η αλήθεια. Ίσως κάπως σχηματικά, αλλά σίγουρα ειλικρινά.

Στο πλαίσιο αυτό οι λύσεις είναι δύο: Ή η κυβέρνηση λειτουργεί «αντιεξουσιαστικά», διαμορφώνοντας συνθήκες για μια «επαναστατική αντιμετώπιση» των ολοκληρωτικών εξελίξεων στην ΕΕ, λέγοντας την αλήθεια στον λαό δίχως λαϊκισμούς, ή εμφανώς και με δήλωση του πρωθυπουργού, παραδίδεται, όπως έγινε στην Ιρλανδία, η μακροοικονομική διακυβέρνηση στις Βρυξέλες και στην Φρανκφούρτη.

Διαλέγετε και παίρνετε. Και τα δύο έχουν τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος, το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποφύγει η παρούσα κυβέρνηση. Εδώ χρειάζονται πολιτική και πολιτικοί. Αν τίποτα από αυτά δεν διαθέτουμε, καθώς το σύστημα της διαπλοκής φρόντισε και φροντίζει και τα δύο να εξαφανισθούν ή να υπονομευθούν, τότε καλέστε τον Ανδρουλάκη να σας εξηγήσει για άλλη μια φορά την πρότασή του περί «κυβερνήσεως ανάγκης», η οποία με τις επιλογές της θα νομιμοποιεί γενικώς και αορίστως το πολιτικό σύστημα, το οποίο σήμερα υπό αυτές τις συνθήκες κινδυνεύει με κατάρρευση, προκαλώντας αντί για specific support, defused support.

Δ.Γ.