Είπα σήμερα που πλησιάζει το κλείσιμο της χρονιάς, που συζητείται στην Βουλή ο προϋπολογισμός και που λόγω Χριστουγέννων θα απουσιάσετε και θα απουσιάσω, να κάνω 3 κείμενα που αποτελούν μια σύνοψη για αυτές τις πρώτες 70 ημέρες του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, αλλά και για το μέλλον.
Το πρώτο κείμενο ασχολείται με την πολιτική αντιπαράθεση σε κόμμα, κυβέρνηση αλλά και στην κοινωνία για την Οικονομία.
Στο ΠΑΣΟΚ πάντα αλλά και στην κυβέρνηση σήμερα συγκρούονταν 2 πολιτικές για την χώρα και ειδικότερα για την Οικονομία :
1. Μια συντηρητική- σοσιαλδημοκρατική, που σίγουρα εφάπτεται και του νεοφιλελευθερισμού, που κοίταγε την αγορά με το ένα μάτι και με το άλλο τις κοινωνικές δαπάνες. Ο Κώστας Σημίτης ήταν σίγουρα ο κύριος εκφραστής της. Με το όραμα την Αθήνας 2004 και των μεγάλων έργων, κατάφερε να πετύχει κατ αρχήν μια ευρεία συναίνεση στο μεσο-αστικά στρώματα, υποσχόμενος ευημερία και σταθερότητα. Η οικονομική του πολιτική ήταν στιβαρή ως προς τα δημόσια οικονομικά, συγκρούστηκε με συνδικάτα, αλλά για να εξασφαλίζει την συναίνεσή τους, έδωσε μια σειρά από προνόμια που σήμερα η κάθε κυβέρνηση θα βρίσκεται αντιμέτωπη. Στην εποχή του έγινε το φοβερό σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, στηριζόμενο σε αυτή την ψευδαίσθηση ανάπτυξης και νοικοκυρέματος.
2. Από την άλλη υπήρχε μια αλλη διαφορετική αντίληψη για την οικονομία από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου την δεκαετία του ΄80. Μια πολιτική που στηρίχτηκε στην ευημερία των πολλών έναντι των λίγων, στον εθνικό έλεγχο στην οικονομία και στις παροχές σε όλους του τότε μη- προνομιούχους. Ο Ανδρέας πίστευε ότι στην παγκόσμια ύφεση της δεκαετίας του ΄80 η λύση ήταν η ανάπτυξη μέσω του πληθωρισμού. Απέτυχε; Ναι αλλά όχι στο μοντέλο!!! Απέτυχε στην δυνατότητα να διοχετεύσει το πληθωριστικό του χρήμα και τις κρατικές επιδοτήσεις στην παραγωγή. Αντίθετα αυτό πήγε προς την κατανάλωση εισαγόμενων κυρίως προϊόντων και μάλιστα στο πλαίσιο μιας ενιαίας ΕΕ.
2. Από την άλλη υπήρχε μια αλλη διαφορετική αντίληψη για την οικονομία από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου την δεκαετία του ΄80. Μια πολιτική που στηρίχτηκε στην ευημερία των πολλών έναντι των λίγων, στον εθνικό έλεγχο στην οικονομία και στις παροχές σε όλους του τότε μη- προνομιούχους. Ο Ανδρέας πίστευε ότι στην παγκόσμια ύφεση της δεκαετίας του ΄80 η λύση ήταν η ανάπτυξη μέσω του πληθωρισμού. Απέτυχε; Ναι αλλά όχι στο μοντέλο!!! Απέτυχε στην δυνατότητα να διοχετεύσει το πληθωριστικό του χρήμα και τις κρατικές επιδοτήσεις στην παραγωγή. Αντίθετα αυτό πήγε προς την κατανάλωση εισαγόμενων κυρίως προϊόντων και μάλιστα στο πλαίσιο μιας ενιαίας ΕΕ.Βλέπω σήμερα πάλι να συγκρούονται αυτές οι 2 λογικές. Οι οποίες μάλιστα συγκρούονται παγκόσμια. Η πρώτη ομάδα σαφέστατα εκπροσωπείται από την πολιτική Παπακωνσταντίνου με αρωγούς την Άννα Διαμαντοπούλου, τον ΜΙχάλη Χρυσοχοϊδη, τον Αντρέα Λοβέρδο. Η δεύτερη σίγουρα εκπροσωπείται από την Λούκα Κατσέλη, τον Χρήστο Παπουτσή και το “αριστερό” ΠΑΣΟΚ (που βρίσκεται κάπου πια μεταξύ λαϊκού εθνικού σοσιαλισμού και παραδοσιακής αριστεράς).
Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται όχι στην μέση, αλλά πάνω από αυτή την σύγκρουση. Είναι βέβαιο ότι δεν θέλει να θίξει τα μεσαία στρώματα, που έκανε μεγάλο κόπο να κερδίσει και να πείσει, αλλά δεν θελει να απορρυθμίσει και την αγορά. Αλλά και στις σχέσεις της κυβέρνησης με την αγορά είναι σαφές ότι προτεραιότητα είναι ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας και όχι οι μεγάλες πολυεθνικές.
Αλλά το όλο εγχείρημα απαιτεί και μια “ατμομηχανή”. Και ποια είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης; Το ‘80 ήταν οι μεγάλες κρατικοποιήσεις και η αύξηση της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής (μην ξεχνάτε ότι η ΕΛΒΟ είχε παράξει αυτοκίνητο και η ΕΑΒ τμήματα αεροπλάνων!!!). Το ‘90 ήταν το όραμα της Ολυμπιάδας με τα μεγάλα έργα. Το ‘00 η Ολυμπιάδα για το πρώτο μισό της δεκαετίας. Σήμερα;
Η υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ για την επιβολή ενός brand για την χώρα ( Η “Πράσινη Ελλάδα”) απαιτεί βαθιές αλλαγές στον τρόπο παραγωγής, στην κατανάλωση, στον τουρισμό, στην κοινωνική μας ζωή. Η ανάπτυξη όμως αυτή μπαίνει στο τραπέζι με 2 νέες παραμέτρους από τον Πρωθυπουργό :
α. για να επιτευχθούν ευρείες συναινέσεις απαιτείται συμμετοχή των πολιτών. Όχι μόνο σε επίπεδο διαβούλευσης, αλλά και στην κατανομή των βαρών και του πλούτου. Να αισθανθούμε όλοι την χώρα σαν την κοινή μας επιχείρηση και να σταματήσουμε να κλέβουμε την τσέπη μας!!!
β. Απαιτείται και μια θεσμική “επανάσταση”. Πρέπει να λογικευτεί η γραφειοκρατία, πρέπει να πετύχουμε αυτονόητες αλλαγές και ένα ενιαίο και καθαρό νομικό πλαίσιο. Εδώ το νομικό έργο που απαιτείται είναι τεράστιο!!! Και θα πρότεινα τουλάχιστον 4-5 ομάδες νομικών που θα έπρεπε από τώρα να έχουν ξεκινήσει την κωδικοποίηση της νομοθεσίας μας. Γιατί έτσι όπως εξελίχθηκε νομικά η χώρα, είναι πραγματικά τριτοκοσμική, με ένα πλαίσιο ασαφές που “τιμωρεί” τον πολίτη γιατί κατοικεί εδώ.
Αναμένω συμπληρώσεις ή αντιρρήσεις στο κείμενο, αν και πιστεύω ότι απεικονίζει με σχετική ακρίβεια το που βρισκόμαστε… Οψόμεθα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου